De Schlacht am Biärkenbäom Ingrid Kröner
Et sat de olle Veteran
am Hellwiäg op de Bank,
kaik sick diän Owendhi-emmel an.
De Bi-ecke, klor un blank,
flaut gau värbe-i. De Biärkenbäom
strohlde säo groin un lind,
un se-ine Twe-ige waigeden
ganz sacht im Owendwind.
Twei kloine Wolken tröcken ran,
grad vör dat gülne Lecht
un sogen schwatt un duiste iut,
dat me sick griusen möcht.
Un schwatte Schatten follen niu
äok van diäm Biärkenbäom
un hüppten wacker hen un her ---
Me-in Guott! Es düt en Dräom?:
Do staoht Saldoten, Här, me-in Guott!
Biu sind dai dohen kummen?
Un op diäm annern Felle hiät
en Heer Opstellung nummen.
Noch staiht do still, en paar Schritt vör,
die Fahne in de Hand,
de Kürassier op se-inem Piärd
un blicket üöwert Land.
Dann stürmt hoi loss met willem Schroi,
et folget op dat Heer.
Wild roset äok dai annern ran,
grad as en Dunnerwiär.
Un unnen, op dat gülne Feld
Kummt sai sick in de Moten.
De aisten fallt, et folget op
noch Tröppe van Saldoten.
Niu dowet do ne wille Schlacht.
Et rückt noch Schweit un Däod.
Un ke-ik, de Bi-ecke an diäm Hag,
dai färwet sick all räot.
Un dörstig ni-emmt de Ärde op
dat frische, haite Blaut.
Un Damp stiggt op van Mann un Piärd,
dai do iähr Handwerk daut.
Dat ganze Land, süss groin un bunt,
es niu vam Blaute räot.
Koin Si-eger, koin Verloiser do –
Gewinner es de Däod.
Un Frönd un Fe-ind li-ett do be-iein,
terschunnen un terschlaon.
De gräote Schlacht am Biärkenbäom
hiät koiner üöwerstaohn.
En Laikendauk, säo dicht un schwatt,
fällt niu vam Hi-emmelstelt
un deckt dat ganze Griusen tau,
dai ganze schlechte Welt.