Dor weer mool`n Müller un een Esel, de hept tosoom inne Möiln leevt. De Esel dröich de Säck mit dat Koen von Bohnoff no de Möiln. De Müller hett denn dat Koen mohlt un de Esel dröich de Säck trüich nun mit dat Mehl von de Möiln nohn Bohnoff. Sou güng dat Dach vo Dach, Johr vo Johr,  un de Esel möik siin Aabait ohn gnatterich to weern. Und as de Esel nun ould weer, se  de Müller: „Runner von Hoff,  söik di een anner Stea, ek kann di nich mehr bruukn“. Un so möik sik de Esel up den Wech. He güng no Bremen, dor har he all jimmer hinwollt, dor woll he Muskant weern. No Bremen weer dat jo ok nich wiit, un de Esel köim an allns vobi, wat dor so an`n Wech weer. Dich bi de Beek sei he ein Hund, de weer liis an blaarn. „Wat blaars du sou, du aamt Swien, is di dat Leben nich lustich nouch?“ „Ach“, se de Hund, „wi schall dat denn lustich ween? Ek bin ould, ek kann de Hoosn nich mehr kriign un miin Brötschengeber hett mi wechjoocht.“ „Ia!“ röip de Esel, an diin Singn kann ek hörn, dat du musikolisch bis. Koom mit no Bremen, wi mookt dor tosoomen Musik“. Dat gefüll den Hund. He moch Musik mehr als aals annere un am leevsten moch he dat Saxophon. Wo fokn harr he inner einsoom Nach mit siin Saxophon den Vullmond anbloosen. Un so güng he mit den Esel no Bremen. Unnen de Esel un boobn de Hund. As se so no Bremen wiitergüng'n,   seet dor `n Katt, midden up`n Wech, de seich gornich gout ut. „Ach, du ole Puus, wi süss du denn ut? As hunnert Dooch Reegenweer. Wat is pessert?“ „Ek bring kein Müüs mehr no Huus,“ se de Katt, „un doorum hett de Frou mi wechjoocht.““Achwatt,” rööp de Esel, “aach di nich mehr obe de Frou, koom mit no Bremen. Wi mookt dor Musik, du kanns doch singn, oder nich?“ „Oh,jo, wiien Kenarjenvogl, jümme wenn de Mond an Himmel stait“, se de Katt un füng an to mau'n. „Da hört sik gout an“, se de Esel „De Bremer sind goude Minschen, se weert us bestimmt gout betooln. Un so güng de Katt mit no Bremen. Un boob’n seit dor up`n Piiler neben ein Pood'n ´n oul'n Hoon un versoch to krain. Dat weer aals annere as schöin. „Ach“ röip de Esel, „wenn di dat slech goon dait, koom doch einfach mit us no Bremen. Wi sind Muskant‘n“. Un so güng ok de Hoon mit no Bremen, veer Muskant‘n, de Esel, de Hund, de Katt  un boobn flöich de Hoon. Doch bilitten wör dat Nach un se mossen sik `n Stea toon Sloopn söik‘n. De Esel un de Hund bleebn unner`n Boum, de Katt güng no boob‘n up ein Telg‘n un de Hoon flöich gans no boob‘n inne Spitz  un füng an to kraih‘n: „Koomt mool rupp, Jungs un Deerns, ek sei dor `n Luch, wiet wech. Dat kann`ne Wirtschaff ween. Dor künnt wi viilich obernachn“. Un de Esel kreech dat hen un klattert gans no boob‘n, de Hohn köim up de weike Katt to leig‘n, he weer möie un de Hund röip von unnen: “Wat süss du door, Esel?“„Een Huus“, röip de Esel, „is woll ne Wirtschaff, wo dat viilich fo jed‘n von us `n waamt Bett geeb‘n dait.“ „Denn loot us dorhen goon, weer de Hund an bleek‘n un so möik‘n se sik noch in de Nach up`n Patt. Un so köim se an dat Huus, blouß dat weer keene Wirtschaff, dat weer `n Huus fo Rofftüüch. Dat weer wi Wiinachtn, hellet Luch köim dör de Finster un binnen weer dat Rofftüuch  an fiern. De Esel keek dör dat Finster un de Hoon fröich: „Wat süss du door?“ „Ek sei dor `n fain gedeckt‘n Disch mit dat beste Eet‘n vonne Welt un Rofftüüch.“ Un denn steich he de littsche Leddern wo dool. „Dat weer doch war vo us“, sei de Hund. „Door is doch bestimmt  ok een Wuss vo mi dorbi?“ Un sou hüll‘n se Root, wi se am besten dat Rofftüüch ut dat Huus joogen konn‘n. De Hoon harr `n gout Muul:“ Wi maschiert door eenfach rin wi de Husoan un nehmt allns in.“ Gesäch, gedoon. Un so sind se up dat Finster kladdert un denn sprüngen mit groutn Schandohl dör dat Finster. Dat Rofftüüch löip ut dat Huus, as wenn de Dübel achter jem her weer. Als dat Rofftüüch rut weer, leeten sik de Frünn dat goutgoon mit dat Eeten. As se sik denn Buuk vullhaut haan, söik sik jeder `n gouden Platz toun Sloop‘n ut un denn mök‘n se dat Luch ut. As dat Rofftüüch nun von wien seen kunn‘n, dat als dunkel weer in`n Huus, sein se: “De hebbt us schöin rinnlech! Jann, go du no mol tröich un kiek, wi de Looch is“. Un so güng Jann so vosichtich wi he konn, trüch not Huus. Aals weer ruich, blouß dat Füer weer no`n beeten an brenn‘n. Obe as he `n Rietstick‘n anmoken de, seich he blouß noch die Gluutoug‘n von de Katt, de em midden in`t Gesich sprüng, as weer sei de Dübel Luzifer persöinlich. He woll ut dat Huus biersen, blouß as he an`t Soufo vebikeem, leich dor de Hund. He beet em in`t Been as haar he ne Wuss kreeg‘n, un de Deiv löip wiiter. Toers füll he obe`n Messfok un denn pedd em de Esel mit sein Achterpoot‘n in`n Moas. Dorbi füng de Hoon an to krain: “Kikerikiii!“ un Jann löip as wenn de Dübel achte em her weer. Un as he bi siin Frünn ankoom weer, weer he jimmer noch fertich dorvon, wat he beleevt ha. „In de Köökn hett mi een Untiir mit gloinig‘n Oug‘n mit ein schaap‘n Tatz‘n so dört Gesich toogn, dat de Funkn bloß so flöign. Un up dat Soufo leich wat, dat mi mit siin Tang bolt de Been afbeet‘n har. Un ein Schandool weer dorbi un am End kreich ek ein Slach up´n Moas, dat ek in‘n houen Bougn ut Huus flog‘n bin. Dor krich mi keiner wo hen. Un so löip dat Ropptüüch wech un köim ok nich wo tröich. Un so hebbt sik de Muskant‘n dat so richtich gemütlich mookt un sind dorbleebn. Un wenn dat Geld mool wo all weer, güngn se inne Stadt un möiken up`n Makplatz `n beeten Musik. So let sik leeb‘n.

retour