Man möt sick wunner, wie olt de Buernhüser sund, un an dat Holt is noch keen Vergang an. Woher kümmt dat wohl? Vandag war al Holtr spritzt. Fragt man de olen Lüe oder een Fachmann, dann heet dat meistens: "Dat is Waterholt oder Flottholt!"

Bi Brün Koldeweyh in Karkweyh lehrde ick Timmermann, dar hebb ek faken den Utdruck hört "Flottholt behaun". Fröher harrn de Timmerlüer bannig mehr an so'n Hus to timmern as vondag, moß jo ok erst behaun weern. Dat behaune Holt weer längst nich so liek  un rechtwinklig, manchmal weern de Axt oder dat Breetbiel blot so an dat Stück dalschürt. Dann müssen de Verbinnungen un Anschlüsse akroot anpaßt weern.

So kömm ick mal mit twee oole Gesell'n na Rolfs-Evers in# Weyher Dörp. De Bur woll'nSchüün boon, un de schölln wi timmern. Dat Holt leeg op'n Hoff, möß nur noch behaun weern. Mit Axt un Breetbiel güng't darbie. Aber mit dat Breetbiel köm ek nich togange, hau jümmer Bortens int Holt. Kömm af un to mit dat grote Biel int Holt, wat nich goot utseh. Weer ok gar nich so licht!

Bi düsse Arbeit vertell mi Jan Brinkmann ut de Zeegenstraat in Leest: "In use jungen Jahrn mossen wi ok düchtig wat dahn, denn de Dag harr twölf Stünn, Harvst un Winter güng't no Dreye, achtern Diek landsiets weer use Timmerplatz. Dat Holt köm bargdal ut'n Solling in Flötte. De mossen wi erst mal ut'nannerrieten, dat weer eene sure Arbeit.

Nebenan weer ok eene Sageree, de höörde Konsul Fietz op'n Maschinenhoff. De harrn ehrn eegen Kran. Vandag sünd noch de Fundtmente to sehn. Aber wi mossen de Stämm per Hand un Peer ober'n Diek transporteern. Wat weer dat für ne smeerige Arbeit, all'ns weer glitschig un natt - de Stämm harrn ja weekenlang in'n Water leegen. So wörn de Stämm na Dickten sorteert, löter behaun , un toless aftimmert.

Dann güng de Breekarbeit wedder los, denn dat Holt möss an Ort un Stäe föhrt weern to'n Richten. De ganze Naberschaft hülp düchtig mit, denn dat natte Holt weer bannig swor. Achterher weer Husbörn. Dorbi geeft Botterkoken, warm Eeten, Sluck un Beer satt, ja sogar Muskanten."

Bi Koldeweyh hebb ick ok gewaltig groode Sagens hangen sehn. De weern lange, lange nich mehr bruukt: Schottsagens, de harrn den Griff twars. Warum woll, frög ek mi. Harr all'ns sien Bewandtnis - dar trennen se Bööms mit up. Kreissagens geeft damals nich, wo wurde dat per Handarbeit maakt.

Een deepe Kuhls weer op'n Timmerplatz. Davör stellen se Böcke. Nun weer de dicke Stamm darup bängt un fastklammert. Een Mann stünn in de Kuhln, de anner Keerl baben op'n Stamm. He harr ok dat Kommando, um den Riss, wo na sneern wör. De anner Kerl könn ja nix sehn. De keek nich hoch, sonst fulln em de Sagespöhn  in de Oogen un in de Schoh. Daför dröögen de Timmerlüer den grooten Hoot un de breeten Böxen.

Dör mien Beruf keem ek ok na Holzminden, to'n Silobau an'n Werserhaben. Jüst dar bauen de Flößer ehre Flotte tohoop - geev veel to kieken. De dicken Stämm ut'n Solling wurrn in't Water rullt un tohoopbaut. Eene Lage op de anner, aber jümmer goot verankert  un verbunnen. Quer köömen ok'n paar Stämm to'n Verbinnen. Darup leegen wedder annere. Jede Lunke wör utfullt. Een Stamm leeg so, de anner anners rum. Vorn sprüngen se lagenwies retour, so dat de Bug schräg wör. Dann hevvt se dat Ruder anbaut un ok goot verankert, denn de Stüermann harr de meiste Verantwortung. Nu keem noch dat lütje Telt un all dat, wat man so hebben möt för veertein Dage. Bit nan'n Hemelinger Wehr gungt sülms. dann keem de Schlepper un broch se na'n Kalihaben. Wenn allns regelt weer, föhrn de Flößer mit de Isenbahn na Hus - un op de nächste Reise.

(Ernst Schüttemeyer)