In’n Ellernbrook dor steiht en Steen,
Den kann man hier up de Biller sehn.
As eenstens de Geburtsdag weer
Do moß dor doch en Denkmol her.
Vondoog noch meent wi, dat is nich wohr,
Dat Weyhe is al ölbenhunnert Johr.
De Steen, de dor an’e Hache steiht,
De mit us dor dat Book nun geiht,
Leet mi denken, un anner Luer,
Wat hier in Weyh woll all so woor.
Wat hest du Weyh woll all beleewt,
Wer hett hier ans woll noch so streewt.
Wi will’t vertell’n, hebbt all’ns bedacht,
Wi Weyh hett weent hett un ok lacht.
De Sprook, de up de Sieten stoht,
Us doch sinnig nohdenken loot.
Schast wieter bliewen us Heimotland,
Wat dor liggt an Ocht’n un Hachestrand.
Wi willt di Steen in Ehrn hool’n.
Schast lange düss’n Platz noch bool’n.
Gung doch loos dat Weyher Lewen,
Wat man hier up’n Steen hett schrewen
Fiefuntwintig Johr is’t nu al her,
As de Ölbenhunnert-Johrfier weer.