Dat man den Dom von Bremen up de Düne boot hett, schall den erst’n Bootsmann von den Bischof to verdanken ween, de de Werser doolkomen is, um de Minschen ok in Bremen ton Chnstentom to bekehren An veel'n Stäärn hett de Bischof al Minschen sehn, de sik von Jagd un Fischfang an’n Lewen hööl’n. Vör de Lesum, up de Dünen in Vegesack un Blomendool sünd woll de ersten Seedlungen wesen.
As de Bootsmann nun sowiet komen weer, wo dat vondoog „An de Tiefer” heet, is’n groot Gewitter komen, un ene Oonte, de dor up de Werser mit veel annere Oonten bi’n Krabbenfang weer, is ok bi dat Gewitter to ehrt Neest flogen, wat se bloß’n Ogenblick verloten harr. Dat hett de Bootsmann sehn, un hett dacht wo de henflüggt mutt dat sekerer ween as hier an’n Woter. He is dor henkomen, wo de Oonte ehr Neest harr, un wo dat Woter den Sand tor Düne tohoopspölt harr. De Bootsmann is tügglopen, un hett flink den Bischof hoolt, de denn seggt hett, dat man hier den Dom boon woll.
De Oont harr jem den drögen Platz wießt. Dor schall ober ok’n annern Bootsmann von den Bischof all’n Ecke wieter wesen hebb’n, de bi dat Gewitter bi de Woterborg in Wege, Weyhe, um Unnerkuft bitt’t hett. Dor is he so goot upnohmen wurrn, dat he to den Bischof seggt hett, dat man ok dor den Dom boon konn. Wo he dor wesen weer harrn dor ok de Grof- en up de Dinkloge, wat vondoog de Koppel is, tohoop seet’n, un harrn Root slogen. Dor weer besten Bogrund förn Dom. Nun stellt jo mol vör, wenn de Bischof nich sein erst’n Bootsmann höört harr, un den tweet’n nohgohn weer, denn harr de Bremer Dom dor stohn, wo vondoog de Karkweyher Kark’n steiht, un dat Hobenbecken harr bitt an’n Borgsee gohn. Ik meen ober, dat dat vondoog in Karkweyh so beter is, as in Bremen. Bi us is de Luft noch’n beet’n sauberer. Dat weern ole Geschichten, de sik ole kloke Minschen mol in Karkweyh vertellt hebbt, wiel dat woll mol ehr Droom wesen weer.
Erst in veel’n hunnert Johr is dat Land in dat brede Urstroomtool von de Werser, dör de veel’n Oberswommungen höger wurrn, wo dat so best up wassen deit, un wo all de Tegeleen de goen Backsteene von mookt hebbt, un vondoog noch mookt. Erst in de lesd’n hunnert Johr is dat so dröge wurrn, dat man in’n Sommer dat Veeh up de Weiden driewen konn, wat dat Urstrom- tool wesen is. Erst in de lesd’n dartig Johr konn man in de Marsch ackern, wat dör de veel’n Vörfloter un Dränogen m6glich wudd.
Dat weer de grote Dörbruch, hebbt de Buurn seggt. Un wat de Annern ween, de dat erst nich so recht marken dän, wat mit use Umwelt pesseern dä, wudd’n do wook, wi’t to loot weer. Nun hebbt de Buurn use Umwelt um’n- dreiht, seggt de Umweltschützer, de dat Rad nich mehr trüggdreihn köönt.
So mannigeen Slatt, Woterloop un natte Wischen geewt keen Pogg’n un Kröten mehr Lewensroom, dat de Adebor ok nich mehr lewen kann. Ok de Kiebitze, de to dusende ehre Kinner mit Wehgeschrich behöden woll’n, find’t keen Lewensroom mehr. So mannigeen Vogel, de us fröher noch Freude möök, is selten wurrn. Wi woll’n ober jo anfang’n all dat Annere uptotell’n, wat noch blewen is, wat de Grootstadt al lang’n nich mehr hett. Vör fofftig Johr hett man sik in’e Grootstadt noch freut, wenn’n Peerd mol wat fall’n loot’n harr, dat de Spatzen wat to doon kregen. Wat de vondoog noch hebbt, sünd de veel’n Duben, de in ’e Zentren von Kinner un Ole fettfoort weert.